اردوان طاهری هستم

سال‌هاي نخستين انقلاب اسلامي ايران بود و موسيقي و آموزش آن نه چندان مجاز و صواب كه در هشت سالگي، يادگيري پيانو را را آغاز كردم و البته ديري نپاييد كه تعطيل شد، اما عشق به موسيقي كه از پدر به من به ارث رسيده بود،‌ گوش مرا با صفحه‌هاي قديمي موسيقي كلاسيك؛ از جمله: سمفوني چهل موتزارت و پنج بتهوون و نواي دلنشين ساز محمدرضا ‌لطفي و مضراب‌هاي سحرانگيز پرويز مشكاتيان آشنا كرد. كم‌كم تحت تأثير نوازندگي جواد داوري، دوست خانوادگي، موسيقي‌دان خوش قريحه و اولين استاد سنتور پژمان برادرم، به نواختن سه‌تار علاقه‌مند شدم. همان روزها جواد داوري جلاي وطن كرد و من، بدون معلم، با سه‌تار شماره 148 خريداري شده از مرحوم دلشاد مأنوس شدم. جنگ شهرها و بمباران ناجوانمردانه‌ی جنگنده‌هاي ارتش بعثي عراق، اسباب سفر زيدالله‌ طلوعي، نوازنده و مدرس تار را به زادگاهش فراهم كرد و من جلساتي را نزد او – در منزل پدري‌اش– شاگردي كردم. پس از آرامش نسبي تهران، او نيز رفت و من باز، بي‌معلم شدم.